Rozdział IV~pamięć o Roxy,nie pamięć o Violetcie ~

-I co?
-Co,co?
-León się już wybudził?
-Pablo..
-Co Angie?
-Jego stan gwałtownie się pogorszył. Pogarsza się z dnia na dzień. Lekarze stwierdzili,że dla niego już nie ma ratunku,że pojutrze może go z nami nie być.
-A Violetta o tym wie?
-Nie,nic jej nie mówiłam.To byłby dla niej za poważny cios.

Nie mogłam uwierzyć w to co słyszę.Mój Leoś ...onn..może umrzeć?! No way! I to już pojutrze? Nie,nie! On musi żyć.Dla mnie.Dla nas.Dla wszystkich. Nie...Franczeska i Diego! Oni na pewno o tym wiedzieli! Tylko mnie oszukiwali! Każdy jest fałszywy!
***********

-Franczeska! Diego! Wiedzieliście?!-wpadłam jak wariatka na szpitalny korytarz i zaczęłam drzeć się na moich przyjaciół.
-O czym mówisz?-spytała moja kumpela.
-O tym,że stan Leóna jest coraz gorszy?! i ...że...że-mój głos się załamał,zalałam się łzami-i,że pojutrze może go z nami nie być?!-spytałam,między czasie rycząc i wrzeszcząc na przyjaciółkę.
-Violu..-zaczęła moja przyjaciółka i zalała się łzami. Po minie Diego wnioskowałam,że jest mu mnie żal.-przyznaję się bez bicia,wiedziałam o tym. Owszem,ale nic ci nie mówiłam,bo nie chciałam dobić!-broniła się.
-Wy wszyscy jesteście fałszywi!-wrzasnęłam i wybiegłam z korytarza.
*******


Zalana łzami powędrowałam do domu. W dalszym ciągu byłam w szoku. Nie mogłam w to uwierzyć.. On może umrzeć? Dlaczego Bóg jest takim chamem i zabiera mi osobę,którą naprawdę kocham. Nie! stop.Teraz tylko wiara może mnie ocalić.Usiadłam na swoim łóżku. Spojrzałam na szafkę nocą. Zauważyłam swój dziennik. Otworzyłam go na środkowej stronie. Widniał na niej napis LEÓN. Dlaczego ja go tak kocham? No dlaczego?!!

Tak bardzo go kocham,nie mogę go teraz stracić..
*****

-Violetta? gniewasz się?-odebrałam telefon i usłyszałam zmartwiony głos Włoszki.
-Już mi przeszło- skwitowałam
-Tak się cieszę!-pisnęła wesoło-przyjedziesz do szpitala?
-Coś z Leónem?!-zdenerwowałam się
-Nie,tylko tak pytam-powiedziała spokojnie.
-Zaraz będę-rozłączyłam się.
*****

Siedzę w sali Leóna dobre dwie godziny. Wzdycham.Ile on jeszcze będzie leżał w jednej pozycji? Podchodzę do niego,śpiewając refren podemos.Łapie go za rękę. Przymykam oczy. Czuję dotyk czyiś palców na moim nadgarstku. Ze zdziwieniem otwieram oczy. León się obudził! Jest zdezorientowany tym,co się stało.
-León,jak dobrze,że w końcu się obudziłeś-rzuciłam się na chłopaka i mocno go przytuliłam.
-Nie chce być niegrzeczny,ale..kim jesteś?
-Leoś,to nie jest śmieszne..
-Ja nie żartuje-protestuje,czy on mówi to na poważnie?
-Naprawdę mnie nie pamiętasz?
-Nie,gdzie jest Roxy?-on jeszcze o tym pamięta? Pamięta Roxy,a mnie już nie?
-Jaka Roxy?
-Ta różowo-włosa dziewczyna.
-A kto to jest dla ciebie?
-Dziewczyna-dziewczyna...to słowo brzmi w moich uszach jak echo..
-Aaaha..
-To powiesz jak się nazywasz? może skojarzę cię po imieniu?
-Violetta-zmrużył powieki.
-Nie kojarzę.
-Naprawdę mnie nie pamiętasz?-on kiwnął głową w jeden i drugi bok.
-A powinienem?
-Raczej tak.Poczekaj tu..pójdę po lekarza..
******

-Co z moim chłopakiem panie doktorze?
-Pan Leon doznał poważnego wstrząśnienia mózgu.
-Ale co to znaczy?
-Nie pamięta niektórych faktów.
-Osób też?
-Owszem.
-Ale...dlaczego on mnie nie pamięta,a Roxy tak?
-Prawdopodobnie przeżył z tą osobą silną więź i dlatego o niej pamięta,a nie o panience.
-Ale.. Roxy i ja..to ta sama osoba.I Leon wie o tym od dawna.
-Prawdopodobnie pamięta tylko niektóre osoby.
-A..pamięć mu wróci?
-Doszło do poważnych uszkodzeń kory mózgowej i nie tylko.
-Panie doktorze,przypomni sobie o mnie,czy nie?
-jest 5 % tego,że sobie panienkę przypomni.
-Czyli szanse są znikome?
-Tak. Po prostu jest prawdopodobieństwo,że zapomniał o panience.A teraz przepraszam,ale mam pacjentów.
-Dziękuję,do widzenia...
****

Idę długim korytarzem.Cały czas płaczę. On sobie o mnie nie przypomni?,ale jak? dlaczego? Wpadam na kogoś.

-I co z Leónem?
-Fran..
-No co?
-Nie pamięta mnie. Pamięta Roxy,a mnie wymazał z pamięci.
-Co,jak to?-nie dowierzała
-Nie przypomni sobie mnie..
-To dziwne,bo mnie i Camille poznaje znakomicie-patrzę się na nią jak na wariatkę.
-Co mam teraz zrobić?
-Skoro pamięta o Roxy,a ciebie nie,to jest jedno rozwiązanie...
-Jakie?
-Od dzisiaj znowu nazywasz się Roxy.
-Obiecałam sobie,że nigdy nie założę tej peruki.
-Ale to jedyny sposób,żeby być blisko niego.
-Ale ja chcę się z nim zaprzyjaźnić.
-Będzie ciężko-stwierdziła.
-Nie boję się ryzyka...
*****Trzy dni później******


-Violu,mogę wejść?
-Właź.
-Co u ciebie?
-Angie,po co pytasz się o takie rzeczy,skoro dobrze wiesz.
-Spokojnie. Chciałam tylko wiedzieć,czy odwiedzisz Leóna w szpitalu.Pyta o tę tajemniczą dziewczynę.I chce wiedzieć,kiedy Roxy do niego zajrzy.
-Pójdę tam za godzinkę,dwie.Nie musisz się martwić,daję sobie radę.
-Masz to po cioci-stwierdziła,na co ja się lekko zaśmiałam
*****

Obiecałam sobie,że nigdy już jej nie założę.A jednak muszę. Muszę pokazać się Leónowi,jako Roxy. Jak ona się u niego nie pojawi,to on zwariuje i zacznie jej szukać na własną rękę i jeszcze sobie coś zrobi,a tego nie chcę... Ta peruka przypomina mi tylko o nieszczęściu,jakie spotkało mnie w życiu...
*****

Wchodzę do sali Leóna. Jestem mega zestresowana.Otwiera oczy,chyba go obudziłam. ups... 
-Roxy? Już miałem cię szukać!-rzucił radośnie,psuć mu tą radość?
-Nie przychodziłam,bo..em.. nie miałam czasu.
-Rozumiem,ojciec.
-Yyyy..tak,tak..Ojciec..-przytakiwałam.
-Tak bardzo tęskniłem.
-Ja..ja też.
-Wiesz,że jakaś dziewczyna przylazła do mnie i chciała wmówić mi,że jest moją dziewczyną,a ty nie istniejesz? żenada..-auć,boli...-ale jednak całkiem ją polubiłem.Coś odróżnia ją od innych dziewczyn,ale ty jesteś jedyna w swoim rodzaju-uśmiecham się blado-jesteś dziś mało mówna,może idź do domu i odpocznij,pewnie miałaś ciężki dzień.
-Tak..niewyspałam się-skłamałam.
-W takim razie czekam na kolejne twoje odwiedziny.
-Jutro przyjdę. Buziaki,pa.
-Na razie-uśmiechnął się,a ja mu pomachałam.Uff..
*****

-Jesteś pewna,że zniesiesz to,że o tobie nie pamięta?-upewniała się Franczeska.
-Spróbuję,chce być blisko niego i tyle.
-Jesteś pewna?
-Tak Fran,jestem pewna.Skończmy to przesłuchanie.
-Jak chcesz.
*****

-Hallo?
-Hej Diego,León chce cię widzieć,wpadniesz?
-Ok,za pół godziny będę.
-Ok,na razie.
-Cześć.
*****

-Cieszę się,że dobrze ci się rozmawia z Leónem-rzuciła entyzjastycznie Camilla i mnie przytuliła.
-Ja też się cieszę.Może z Roxy rozmowa idzie gładziej,ale ze mną,jako Violą też dobrze rozmawia.
-Superrr
****

-Miło cię widzieć Vio..znaczy Roxy.
-Ciebie też Tomas.Co tu robisz?
-Słyszałem o Leónie i....

Rozdzial III~wypadek,mocna kawa~

Siedzę z moimi przyjaciółkami w moim pokoju.Śpiewamy,rozmawiamy i dużo żartujemy.Dzisiaj tego mi trzeba:Przyjaciółek. Dawno nie spędzałyśmy razem czasu. Zaniedbałyśmy naszą przyjaźń i musimy to naprawić.
-Viola?
-Słucham cię Cami.
-Dobrze ci się układa z Leónem?
-Myślę,że jestem na dobrej drodze. -uśmiechnęłam się.
-Dobrze,że chociaż wam się układa.
-Dlaczego tak mówisz Fran?
-Maxi pokłócił się z Naty o Filipe,natomiast Filipe pokłócił się z Ashley o Naty. -skwitowała
-Ale dlaczego się pokłócili?
-Ech-westchnęła-no,bo Naty przytuliła się do Filipe,potem on pocałował Hiszpankę w policzek,na co Maxymiliano się wkurzyć,zrobić wielką awanturę Ashley,potem Ashley nawrzeszczała na Paryżanina,a na koniec wszyscy są ze sobą skłóceni,w takim stopniu,że nie mogą się na siebie patrzeć.
-A Andreas wszystko gorzej komplikuje.Bo na tym swoim zasranym blogu publikuje ich problemy i teraz knują spisek jak pozbyć się tego bloga-dokończyła Torres.
-To nieźle,ale wy z chłopakami nie macie takich problemów,prawda?
-Ja ostatnio..-Fran ugryzła się w język,na co Cami się zaśmiała.Czy ja o czymś nie wiem?
-Widziałam ostatnio Marco.
-I co?
-Nic,jest mi obojętny
-Chociaż przez niego nie cierpisz-mrugnęłam,na co ona mnie przytuliła.
-A ty Cami?-spytałam.
-Mi z BRAZYLIJCZYKIEM układa się znakomicie. Na dłuższą metę to wspaniale.Spacery,kolacje,plaża i w ogóle.
-To cieszę się z waszego szczęścia-przytuliłyśmy się.
*****

-Vilu? Co ty tutaj robisz?-spytał mój chłopak.
-Przyszłam popatrzeć jak ćwiczysz,w końcu za tydzień twój wielki dzień-powiedziałam.-jak chcesz mogę sobie pójść.
-Nie,nie.Zostań misiu,chcę żebyś była przy mnie codziennie.-zaśmiał się-po za tym jak skończę mam dla ciebie prezent..-powiedział tajemniczo.
-Czy ja o czymś nie wiem?-próbowałam zachować powagę,ale to mi nie wychodziło,bo pod nosem się śmiałam.
-Raczej nie-mrugnął.-to pewna rzecz,którą chce ci dać.
-Nie chcę prezentów.
-Verdas! Na tor!-krzyczał starszy pan.
-Muszę iść,do zobaczenia.
-Uważaj na siebie,bo mam złe przeczucia.-powiedziałam z troską w głosie.
-Będę-wtuliłam się w ramiona chłopaka.

******

-Kiedy powiesz w końcu Violetcie? Nie rozumiesz? Im dłużej kłamiesz,tym bardziej się dusisz.Skończmy te kłamstwa,lepiej będzie jak Viola dowie się od ciebie,niż od kogoś innego.
-Camilla! Ja...ja..nie mogę,jasne? Nie chcę jej zranić.
-Nie rozumiesz,że ja czuję się źle przez twoje tchórzostwo?
-Cami,to potrwa..no..nie długo.Obiecałaś mi na przyjaźń,że nie powiesz o tym Castillo. Musisz mnie zrozumieć.Ja też się dobrze nie czuję okłamując Vilu,ale muszę.
-Nie mam siły na dalszą rozmowę...
******

-Brod...myślisz,że ona do mnie wróci?
-Marco! No nie mów,że jeszcze ją kochasz.
-Nie zaprzeczę.Ciągle jest w mojej głowie.
-Ona jest z D..nie ważne.
-Ona ma kogoś?
-Nie..ma tylko..psa.
-Psa?
-Znaczy kota..co nazywa się..Dyntek..Pyntek.
-Ty coś kręcisz.
-Nie,dobra,szkoda czasu,choć Pyntek..znaczy Marco na próbę.
*******


-Federico...czy ty mnie kochasz?
-Może..
-Oczekuję odpowiedzi,a nie ''morza''.
-A ty?
-Kocham,a ty?
-Ja też.
*****

Jedno,drugie,trzecie okrążenie.Znika za górką. Widzę tylko Majkela,Brajana i Gabrysia.. A gdzie mój Leóś? Zaczynam się niepokoić .Wyjeżdża! Żyje! Uf...robi kolejne okrążenie.. Zaczyna jechać na jednym kole,przy czym robi slalomy.Nie ukrywam,że zaimponował mnie tym,co nie zmienia faktu,że mam złe przeczucia..Jedno,drugie,trzecie,czwarte i piąte okrążenie! Jest cool! Jestem z niego taka dumna! On nie musi ćwiczyć żeby wygrać zawody,bo on już wygrał! Gazuje swój motor widząc mnie,jedzie na jednym kole i chce wykonać obrót,który ma wykonać na końcu wyścigu,traci równowagę i upada,nie rusza się! Nie! tylko nie mój Leóś! Razem z jego trenerem biegniemy do niego.

Biegnę jak poparzona,przeskakuje dwa płoty,przy jednym się wywalam,ale teraz jest ważny Leóś nie moje drogie ubrania! Trener próbuje ściągnąć kask,po dwóch minutach mu się to udaje.Żyje?

-George! Wezwij karetkę w tej chwili!-zwraca się do mechanika-León,oddychaj..
-On żyje?
-Nie ma pulsu.
-Leoś,nie zostawiaj mnie,mamy takie piękne plany na przyszłość,proszę żyj!-wpadam w rozpacz.Zabiera mnie od niego George,kiedy pakują go takiego bladego na nosze.Wyrywam się z uścisku,ale na marne. krzyczę:
-Uratujcie go! Niech on mnie nie zostawia!-nie widziałam nic prócz moich blond włosów,mokrych od wylanych łez. George mnie przytulił,a ja wpadłam w furię. Zaczęłam bić go w klatę i piszczeć,płacząc,że chcę do Leósia,że on żyje,nie umrze.Zaproponował mi,że pojedziemy do szpitala,zgodziłam się.Wystartowaliśmy na równi z karetką.Po czternastu minutach byliśmy na miejscu.Wbiegłam do szpitala i zauważyłam,że wiozą Leonka na noszach do sali operacyjnej.Podbiegam do niego:

-Panie doktorze,czy on przeżyje?-piszczę ze łzami w oczach.
-Jego stan jest krytyczny,więcej mogę zdradzić tylko rodzinie-wjechali z moim chłopakiem na salę operacyjną. Słyszę dźwięk telefonu,co oznacza,że ktoś do mnie dzwoni.Patrzę na ekran:

Tatko

Przyciągam zieloną słuchawkę do kółka i przykładam telefon do ucha.Wydukałam z siebie;

-TTak?

-Violu,jesteś zajęta?  może byśmy tak na jakiegoś gofra wyskoczyli?-nie odzywam się.-hallo? Violu,jesteś tam?Violetta?

-Ttak,jestem,tylko,że..

-Co?

-León miał wypadek.Operują go.

-Zaraz będę-rozłączył się.

*****

-Ramallo,jedziemy do szpitala!

-Źle się czujesz? Znowu serce?

-Nie..León miał wypadek,Violetta mnie potrzebuje.Jedziemy.

-León?! To niemożliwe! Taki ładny chłopaczek!

******

-Co? Panie doktorze! On nie może umrzeć!-krzyczała zrozpaczona Ludmiła

-Musi go pan uratować,ja pana błagam! León..onn..jest za młody,to nie jego czas!
-Panienko Cauvilgo.proszę się uspokoić.Stres źle na panią działa.

-Ale panie Suwarres. Proszę nie owijać w bawełnę. Czy on ma jakieś szanse na przeżycie?
-Szczerze,tak? Nie ma praktycznie żadnych. Prawdopodobnie nie wybudzi się ze śpiączki już nigdy.
*****

-Nata.Uspokój się! To León Verdas.A Verdasów nie da pozbyć się za cholerę. On przeżyje,no miśka..nie płacz proszę,bo zaraz ja zacznę płakać,a za mną każdy. Jest nadzieja,że się przebudzi i powinniśmy wierzyć w to,nie w to,że umrze-przytuliłam do siebie swoją przyjaciółkę.Co jak co,ale Natalia jest strasznie wrażliwa. Kocham ją.
****

-Leóś,żebyś tylko wiedział jak bardzo chciałabym żebyś żył.Żebyś wybudził się z tej śpiączki,żeby ten wypadek nigdy się nie zdarzył.To ja powinnam być na twoim miejscu.Ty na to nie zasługujesz.
A pamiętasz nasz pierwszy pocałunek? To było po tym jak przyjechałam do Buenos Aires.Wtedy byłeś w elicie z Ludmiłą,Camillą i Franczeską.Natalią, Vanessą, Miriam,z chłopakami.. Wtedy byliśmy tacy młodzi. Całe życie przed nami. Nasz pierwszy pocałunek na naszej ławce...Wiem,że to pamiętasz.Może teraz o tym śnisz? Może tego nie pamiętasz? Leon! Proszę cię,skarbie! Wybudź się,albo dodaj mi sił,jestem na skraju załamania,wiesz? Twój wypadek strasznie mnie przytłoczył.  Może wtedy,jak jechałeś..przypomniała ci się Roxy? ujawnienie tajemnicy? Wybudź się i mi odpowiedź! Kocham cię!-rzuciłam się na tors mojego chłopaka ze strumieniem słonych łez.
*****

-I jak kochanie? trzymasz się?
-Tato,co ty tutaj robisz o tej godzinie? Jest środek nocy.Powinieneś już spać.
-To samo mogę powiedzieć o tobie.
-Muszę być przy Leonie. Nie opuszczę go.
-Takie niespanie po nocach to nic zdrowego..
-Tatku,idź do domu.Przyjdziesz jutro,i przyniesiesz mi coś do jedzenia? ja tymczasem pójdę po mocną kawę,bo nie mogę zasnąć na sekundę.Muszę iść do Verdasa.Pa.
****